LIlLEPLUT
Daar zat ze, in de bak met Droppar, in een bekend woonwarenhuis (dat met die beroemde balletjes).
Ze hoorde daar duidelijk niet thuis, tussen de opbergartikelen die helemaal niets met haar van doen hadden. Lilleplut heette ze, zo stond op het label waar ook haar wasvoorschrift op was afgedrukt. Was ze meegenomen door een enthousiaste koper? Misschien voor een neefje, of wellicht voor de bezoeker zelf?
Ze zag er gloednieuw uit, niet plakkerig of verfomfaaid. Dus ook niet per ongeluk achtergelaten door een kindje, dat haar liefste bezit in de bak met Droppar geparkeerd had.
Lilleplut keek me aan, licht verwijtend. Iemand hoefde haar dus niet meer; had zich bedacht: Toch maar niet, het winkelwagentje zal al zo vol met Ekbo, Bladis en Fjalla. En de afdeling waar Lilleput aanvankelijk enthousiast van was meegenomen was zo’n eind weg. Geen zin om terug te lopen.
Toen even niemand keek belandde Lilleplut in de bak waar ze niets te zoeken had: Daar zat ze te wachten, te wachten, tot…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.